Skuteczność lokalnych wibracji mięśni w leczeniu spastyczności kończyny górnej u osób po udarze
Miejscowa wibracja mięśni (focal muscular vibration, FMV), rodzaj wibroterapii lokalnej – nakierowanej na konkretne tkanki, nie na całe ciało – to nieinwazyjna technika wykazująca w różnych badaniach pozytywny wpływ na spastyczność kończyny górnej u osób po udarze mózgu. W badaniach tych stosowano jednak różne protokoły, zatem nie sposób bezpośrednio porównywać ich wyników. Wciąż nie jest jasne np. czy, aby uzyskać lepsze wyniki w leczeniu spastyczności, oddziaływaniu wibroterapii lokalnej powinny być poddawane mięśnie agonistyczne czy antagonistyczne. Dlatego włoscy badacze z Fundacji IRCCS Don Carlo Gnocchi porównali wpływ FMV spastycznej kończyny górnej podawanej do mięśni zginaczy bądź prostowników na nasilenie spastyczności u pacjentów z udarem podostrym.
- FMV podawana do zginaczy wywoływała podobne efekty jak FMV podawana do prostowników, obniżając spastyczność chorej kończyny.
- FMV nie miała wpływu na siłę mięśni w badanych punktach czasowych, podawana czy do zginaczy, czy prostowników.
- Obserwowano statystycznie istotne skrócenie czasu wymaganego do wykonania zadania miesiąc po stosowaniu FMV podawanej zarówno do zginaczy, jak i prostowników.
Opracowano na podstawie:
Efficacy of focal muscular vibration in the treatment of upper limb spasticity in subjects with stroke outcomes: randomized controlled trial. Aprile I i wsp. J Biol Regul Homeost Agents. 2020 Sep-Oct;34(5 Suppl. 3):1-9. Technology in Medicine.
Badana populacja
W badaniu wzięło udział 28 pacjentów z udarem podostrym w wieku średnio 64,3 ± 13,8 lat.
Procedura badania
Pacjentów losowo podzielono na dwie grupy: A i B.
Wszystkim pacjentom podawano FMV do spastycznej kończyny górnej, z tym że grupie A – na mięśnie zginaczy, natomiast grupie B – na mięśnie prostowników.
Wpływ na spastyczność oceniano za pomocą Zmodyfikowanej Skali Ashwortha (Modified Ashworth Scale, MAS).
Badano również funkcję motoryczną kończyny górnej za pomocą analizy instrumentalnej – robotycznej, a także siłę mięśni za pomocą Wskaźnika Motoryki (Motricity Index, MI).
Pacjenci byli poddawani FMV przez trzy kolejne dni. Analiz badanych parametrów dokonywano: przed zastosowaniem wibroterapii (T0), tydzień (T1) i miesiąc (T2) po jej zakończeniu.
Wyniki
W obrębie każdej z grup (A i B) wykazano statystycznie istotne zmiany w MAS w trzech stawach: barkowym, łokciowym i w nadgarstku. MI nie zmieniał się w czasie w żadnej z grup. W analizie między grupami nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic.
W odniesieniu do analiz instrumentalnych – robotycznych wykryto statystycznie istotne skrócenie czasu wymaganego do wykonania zadania (czas trwania zadania) w obu grupach w T2.
Komentarz
Prezentowane badania pokazały, że wibroterapia lokalna może spowodować poprawę napięcia mięśniowego i funkcjonalności spastycznej kończyny górnej u pacjentów poudarowych, niezależnie od podawania wibracji do mięśni agonistycznych czy antagonistycznych.
Więcej w:
