Wpływ miejscowych wibracji o różnym czasie ekspozycji na skórny przepływ krwi u osób z cukrzycą

Jednym z najpoważniejszych powikłań źle leczonej cukrzycy jest zespół stopy cukrzycowej. Oznacza on obecność zainfekowanego owrzodzenia (rany) z cechami neuropatii i osłabionego przepływu krwi, będącymi nie tylko najważniejszymi czynnikami patologicznymi prowadzącymi do powstania owrzodzenia stóp, ale również odpowiedzialnymi za pogarszanie się stanu owrzodzenia. Ponieważ istnieją doniesienia o poprawie przepływu krwi przez stosowanie terapeutycznych wibracji, naukowcy z Uniwersytetu w Beihang (Chiny) postanowili zbadać wpływ krótkotrwałego miejscowego podawania wibracji o różnym czasie trwania na przepływ krwi przez skórę (skin blood flow, SBF) podeszwy stóp u osób zdrowych i chorych na cukrzycę.

• W przypadku pacjentów z cukrzycą wibracje przerywane (LIV1 i LIV2) istotnie zwiększyły SBF w trakcie i po podaniu wibracji, natomiast wibracje ciągłe (LCV) nie wywoływały zmian w SBF.
• W przypadku osób zdrowych wszystkie interwencje wibracyjne (LIV1, LIV2, LCV) znacznie zwiększyły SBF podczas podawania wibracji oraz do 90 s po podaniach.

Opracowano na podstawie:

Effects of Local Vibration With Different Intermittent Durations on Skin Blood Flow Responses in Diabetic People. Ren W, Pu F, Luan H i wsp. (2019). Front. Bioeng. Biotechnol. 7:310.

Badana populacja

W eksperymencie wzięło udział 11 chorych na cukrzycę (7 mężczyzn) i 15 zdrowych dorosłych (6 mężczyzn).

Procedura badania

Stosowano 3 testy. Miejscowe wibracje ciągłe (local continuous vibration, LCV) lub dwie intensywności miejscowych wibracji przerywanych (local intermittent vibration, LIV1 i LIV2). Wibracje podawano do środkowej głowy śródstopia prawej stopy. SBF mierzono przed, w trakcie i po podaniu wibracji. Wyniki porównywano w obrębie danej grupy, jak i pomiędzy grupą osób z cukrzycą a grupą osób zdrowych.

Do pomiaru SBF śródstopia zastosowano laserowy przepływomierz dopplerowski (PeriFlux 5001, Perimed, Szwecja). Podczas badania umieszczano go w otworze cylindra głowicy wibracyjnej na skórze podeszwy stopy.

Wykorzystanie wibracji w badaniu

Wibracji dostarczało specjalnie zaprojektowane urządzenie, składające się z silnika, głowicy wibracyjnej w postaci cylindra, modułu sterującego, zasilacza, platformy i ramy nośnej dla stóp i łydek. Częstotliwość drgań ustalono na 50 Hz, amplitudę na 2 mm.

Parametry czasowe protokołów wibroterapii:

• LCV – ciągłe wibracje przez 5 minut
• LIV1 – 10 s wibracji, po których następowała 5-sekundowa przerwa, o łącznym czasie 7,5 min.
• LIV2 – 10 s wibracji, po których następowała 10-sekundowa przerwa, o łącznym czasie 10 min.

Łączny czas wibracji we wszystkich 3 protokołach wynosił 5 min.

Wyniki

W przypadku pacjentów z cukrzycą LIV1 i LIV2 istotnie zwiększyły SBF w trakcie i po podawaniu wibracji, natomiast LCV nie wywoływał zmian w SBF.

W przypadku osób zdrowych wszystkie interwencje wibracyjne znacznie zwiększyły SBF podczas podawania wibracji oraz w ciągu pierwszych 90 s po podaniu wibracji.

Komentarz

W prezentowanym doniesieniu zaobserwowano, że wibracje przerywane mogą istotnie zwiększyć SBF zarówno u osób chorych na cukrzycę, jak i zdrowych. Z kolei wibracje ciągłe mogą nie być skuteczne u osób chorych. Ponadto zwiększanie przez wibracje przerywane krążenia było u diabetyków znacznie mniej efektywne niż u osób zdrowych. Może to potwierdzać obserwowaną w cukrzycy obecność patologicznego stanu naczyń, gdzie za osłabioną reakcję na wibracje może odpowiadać upośledzenie funkcji mikrokrążenia. 

Więcej w: